Nung Setyembre 29 ang bandang westlife ay dumating sa aming bansa at nag sagawa ng konsiyerto, sila, kasabay nang "Backstreet Boys" ay ang mga sikat na banda ng 90's na tinitilian ng mga kababaihan sa iba’t ibang edad. Ang limang miyembro ng banda ay naging apat nalang dahil sa pag alis ni Brian McFadden, ang mga natira ay sina Nicky Byrne, Kean Egan, Mark Feehily at si Shane Filan. Sa mga kanta nilang Uptown girl, Evergreen, Flying Without Wings at iba pa sumikat ang kanilang banda. Sa katunayan paminsan minsan kahit iniisip natin na “jologs” na ang ibang mga lumang kanta at laos na sa panlasa alalahanin natin na ito ang kinalakihan natin kanta, ang mga kantang kinakanta natin nung kabataan natin at ang sinasayaw natin tuwing naririnig natin. Ibang iba ang hatak ng mga musikang ito sa buhay natin at tuwing naririnig natin muli sa ating mga radyo, pakinggan natin ulit at alalahanin ang mga memoryang dala ng mga musikang ito.
Si Rose marahil ay isa sa mga nag iidolo sa bandang westlife, siya ay isang magaling na musikero na naging sikat pa lalo dahil sa isang tawag mula sa isang talent scout. Ito ang istorya kung paano siya naging bantog sa larangan ng musika.
"AYAN NA!!! AHHHH!!!!" narinig kong naghihiyawan ang mga tao sa Smart Araneta Coliseum ng lumabas na ang tagahayag. Kahit ako di na makapaghintay sa paglabas ng apat na lalaking tinitilian ng lahat, ngunit ang kagilakan ko ay may halong matinding nerbiyos. Tinignan ko ang paligid ko at di ako makapaniwala na totoo nga na ngyayari ito, dumilim na ang paligid at nakikita ko ang makukulay na ilaw na dala o kaya naman bili ng mga tagapanood, para mong tinitingnan ang kalawakan! Lahat ay punong puno ng enerhiya: sigawan at sayawan kung saan saan.
Matagal ko ng idolo ang bandang Westlife, simula pa ng pagkabata ko ay ineensayo ko sa guitara ang mga kanta nila, sa katunayan sila ang dahilan kung bakit ko sinubukang mag tugtog. At sa pagkakataong ito, natupad na rin sa wakas. Hinding hindi ko makakalimutan ang mga sinabi ng taong tumawag sakin, "Magandang umaga ito po ba ang bahay ni Bb. Rose, ah ma'am! kung kayo po ay papayag, maaarin ho ba kayong maging guitarista ng isang banda para sa 'concert' nila dito?" - syempre pumayag ako kaagad agad! Ang oportunidad na makita sila ay napakagaling, pero ang maging instumentalist? Isang biyaya galing sa diyos!
"Thudump thudump! thudump thudump!" naririnig ko na ang sarili kong pusong sumasabay sa tugtog ng mga unang kumanta. "AHHHH!!!! WOOHOOOO!!!" nagsigawan na ng husto ang mga tao sa paglabas nila, at sinimulan ko ng mag tugtog sa una nilang kanta - "She's a 5 foot 10 in catsuit and bambi eyes. Everybody's who's staring wouldn't believe that this girl was mine, I should have know I was wrong when I left her for a life in pity. But they say you never miss the water until it's gone" Lahat na ay nag titilian sa buong istadyum pagkalabas na pagkalabas nila! Kahit ako mutik nang makalimutan ang trabaho ko; tumingala ako at tinignan ang buong lugar na punong puna ng makukulay na ilaw na nagmukhang kalawakang punong puno ng mga bitwin. Ngayon sa unang pagkakataon, naranasan ko ang ganito kasiyahan na kahit anong pera ay walang katumbas.
Ang pinaka masayang parte ay ang makasama sa iisang entablado ang pinakapaborito kong banda, ang Westlife na makalipas ng tatlo nilang konsyerto sa bansa narito ako nagtratrabaho bilang guitarista nila.
No comments:
Post a Comment